De leeuwinnen zijn de Maxima’s van Kenia
Wij Reizigers hadden de smaak een paar jaar geleden al te pakken gekregen. Dat was toen we vier dagen zelf met de auto door het Krüger Park in Zuid-Afrika trokken. Op safari gaan… Wij hoeven niet direct zo nodig “back to basics”, maar de rauwheid, rust en schoonheid van de ongerepte natuur ervaren, dat is wel echt een belevenis.
Wie de vele vakantiegidsen erop na slaat, ziet vooral kostbare safarireizen. Goedkoop wordt het nooit, daar zijn reizen-door-de-ongerepte-natuur blijkbaar te speciaal voor, maar we ontdekten dat één land verhoudingsgewijs heel betaalbaar is: Kenia dus. Zodoende pakten wij onze koffers en een vliegtuig (Turkish Airlines) naar Mombasa om daarvandaan vervolgens zes dagen met een gids door vier nationale parken te trekken. Van oost naar west, globaal langs de zuidelijke grens met buurland Tanzania. Van Taita Hills en Tsavo East en West via Amboseli naar Masai Mara. En dan ben je al aardig (een kleine 800 kilometer) op weg naar het Victoriameer. Eigenlijk maakt het niet zoveel uit in welk park je bent, je kijkt overal je ogen uit. Al sprong Masai Mara, vooral beroemd vanwege de trek van de gnoe’s, er toch wel uit.
Na de regentijd is de natuur op z’n groenst
We maken deze reis naar Kenia vanaf eind juni, waar het qua tijd slechts een uur later is. Je zit er zo dicht tegen de evenaar dat de zon niet in een boog van oost naar west gaat, maar bijna loodrecht van oost naar west over je heen trekt. De vorige keer dat we een safari maakten, waren we in oktober in het Krüger Park. Alles was toen droog en stoffig. Nu is het net na de regentijd en is de natuur fris en groen. Een nadeeltje daarvan: het wild hoeft niet per se naar plassen en meertjes te komen om te drinken, omdat de savanne nog nat genoeg is.
We merken al snel dat het ene Afrika het andere niet is. Zuid-Afrika is echt veel westerser en moderner dan Kenia. Was het toen prima te doen en zelfs aanbevelenswaardig om je eigen gids te zijn, hier zijn alleen al de wegen van zo’n abominabele kwaliteit dat een gids/ chauffeur ideaal is. Voor de goede orde: we maken een groepsreis en dat is niet direct ons ding. Maar die “groep” blijkt te bestaan uit nog een (Nederlands) stel en wij Reizigers dus.
Zo vangen we de safarireis ’s ochtends om zes uur aan, een tijdstip voor vertrek dat de komende dagen niet zal veranderen, en rijden we vanaf Mombasa in een halve dag naar Taita Hills Wildlife Sanctuary. Dat is particulier bezit en ligt net buiten nationaal park Tsavo West. En voor wie het zich ineens mocht afvragent: in combinatie met natuurgebieden heeft het woord ‘sanctuary’ hier de betekenis van een soort “toevluchtsoord” (en niet van heiligdom) en dat dan voor wilde dieren. Het meest bijzondere aan Taita Hills en afwijkend van alle andere parken is misschien wel de lodge, waar we één nacht verblijven en die op hoge betonnen palen midden in het natuurgebied staat. Daardoor kun je vanuit je kamer van de Sarova Salt Lick Lodge de dieren voorbij zien trekken. Dat kan een machtig schouwspel opleveren, omdat je ook nog eens via een tunnel tot op enkele meters van de drinkplaats kunt komen en zodoende op slechts luttele afstand van spetterende olifanten kunt komen te staan. Tenminste, dat hebben wij van andere reizigers begrepen. Want wij zien deze middag en volgende ochtend niet veel meer dat apen en wat wij voor het gemak “hertenbeesten” noemen, zoals impala’s, antilopes, koedoes en waterbokken.
Dat maakt safari’s zo bijzonder en onvergelijkbaar: je weet nooit of en wat je dan te wachten staat. Dieren die je vandaag niet ziet, zijn er de volgende dag wel. Dan weer ontdek je dieren die er een uur later voor een andere groep niet meer zijn. Dat maakt een safari uniek. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. Zo rijden we in de middag verder het park in voor onze eerste game drive. We zien buffels, olifanten en giraffen. We doen dat ’s avonds nog eens dunnetjes over met een nachtelijke excursie. De gids heeft in het donker sporen van een leeuwin ontdekt en die volgen we tot het beest langs de kant van de weg opduikt en achteloos verder sjokt, alsof wij er niet zien. In de schijnwerpers zien we even later een uil midden op de weg staan.
Wandelsafari suf? Als er geen krokodillen waren
De volgende dag trekt ons gezelschap van vijf via Tsavo West (samen met East verreweg het grootste nationale park van Kenia) verder, naar nationaal park Amboseli. We besluiten een ommetje te maken en doen het Voyager Ziwani Camp aan. Dat is particulier terrein, waar je een wandelsafari kunt doen. Dat klinkt best wel suffig eigenlijk: een beetje wandelen langs hertjes en zebra’s.
Maar wat een belevenis! Laat elke gedachte aan een hertenkamp varen. We zien inderdaad zebra’s, in een grote, voorbijtrekkende kudde. Ook zien we gnoe’s, waarvan twee mannetjes elkaar het leiderschap betwisten. Daarna huppelen twee parmantige knobbelzwijntjes (hakuna matata) parmantig voorbij. Maar bij het riviertje gebeurt het: we staan ineens op een handvol meters van een krokodil! En verderop nog een, en nog een. Allemachtig, wat zijn die beesten groot. Waarna we midden in de vijver nijlpaarden ontdekken. Daar sta je dan als westerling in de open Afrikaanse natuur. Naar levensgevaarlijke beesten te kijken, waarvan iedereen je weet te vertellen hoe snel ze zijn en die je normaal alleen vanachter hekken bekijkt.
Nadat wij Reizigers hebben ingecheckt in de Amboseli Sopa Lodge (mooie, ruime kamer in Afrikaanse sfeer, maar waar elektriciteit en warm water niet vanzelfsprekend zijn, laat staan wifi) rijden we dieper het nationale park in. Was het oog in oog staan met krokodillen al een verhaal om thuis te vertellen, de middag blijkt ook het nodige spektakel in huis te hebben. Op een gegeven moment stuiten we op een troep leeuwinnen. Ze hebben een gnoe gedood en doen zich te goed aan het kadaver. Eromheen cirkelen jakhalzen en hyena’s om een deel van de prooi weg te slepen. En of dat nog niet genoeg is, sjokken even later zes leeuwinnen in formatie exact voor onze jeep langs. Ze trekken voorbij alsof wij – en nog een handvol andere jeeps – er niet staan. Elke stap die ze zetten, straalt kracht en macht en gratie uit, maar ook een houding van voortdurende waakzaamheid en zorgzaamheid. Dit zijn de Maxima’s van Kenia.
De Kilimanjaro als imposant achtergronddecor
Zelfs al is het een rondreis waarvan begin en eind vast staan, safari’s moet je waar mogelijk in je eigen tempo doen. Wij zijn nou eenmaal Hollanders die van koffie houden en we zijn bovendien behept met een hang naar mooie dingen. Dus stoppen we op plekken, al staat dat niet op het programma, waar wij Reizigers dat de moeite waard vinden. Dat doen we dus in het Voyager Ziwani Camp, maar ook in de Ol Tukai Lodge in Amboseli en in de Keekorok Lodge (beetje prijzig om er een nachtje te slapen, maar een kopje koffie is andere koek) in Masai Mara, waar je vanuit een observatieplek nijlpaarden en buffels kunt spotten. Gewoon om te genieten van een drankje en de omgeving. De luxe en die vergezichten die we er ons laten welgevallen, staan overigens in schril contrast met het welvaartspeil van de gewone Keniaan. Dat realiseren we ons elke dag. Dus kun je maar beter hier en daar wat Keniaanse shillingen laten rollen en niet te moeilijk doen tijdens het afdingen, zodat de lokale bevolking nog enigszins van onze aanwezigheid profiteert.
Ook de volgende ochtend doorkruisen we Amboseli. De Kilimanjaro is het achtergronddecor. Okay, je ziet het gebergte, maar je ziet ‘m ook niet. Je moet het geluk van een mooie, heldere dag hebben. Maar meestal is de berg en zijn sneeuwtoppen in nevelen gehuld. In Amboseli zien we ditmaal vlakbij de weg een mannetjesleeuw liggen die zich aan een stuk buffel te goed doet. In dit deel van het park is het behoorlijk moerassig. Olifanten soppen er dwars doorheen. Ook zien we buffels. Van de Big Five ontbreken nu alleen nog de jaguar en de neushoorn. De eerste laat zich altijd, zo hebben we eerder ervaren, maar heel sporadisch zien. De tweede is een ander verhaal. In de reisboekjes staat nog steeds vermeld dat alle parken ook neushoorns herbergen. Maar waar olifanten minimaal in honderdtallen worden geteld, daar is de rhino tot enkele tientallen uitgedund. Dus tenzij je naar een speciaal reservaat gaat, wordt de neushoorn helaas een zeldzaam, misschien wel uitstervend verschijnsel. Waar de gidsen deze voorhistorische kolos al amper hadden bespeurd, hebben wij ook niet het geluk er op onze safari ééntje aan te treffen.
Masai Mara, voor de ‘Grote Trek’
De reis gaat verder westelijk. De Masai Mara hoort op het programma te staan. Een uitgestrekte savanne tussen bergketens. Beroemd vanwege the Great Migration oftewel dus “de Grote Trek”. Vanaf augustus trekken hier vele honderdduizenden gnoe’s, hertenbeesten, buffels en zebra’s de rivier de Mara over omdat het gras bij de buren nu eenmaal altijd groener, zeker als aangrenzend het niet minder beroemde nationale park Serengenti van buurland Tanzania ligt. Voor bijzondere plekken op de wereld moet je wel wat over hebben. Het is alles bij elkaar bijna een dag rijden – met een nachtelijke tussenstop in Nairobi. Vandaar gaat het nog 250 kilometer met onze jeep hotseknotsend over de weg alvorens we onze tassen in een Afrikaans paradijsje, de Masai Mara Sopa Lodge, kunnen neerzetten. Je zit er midden in de natuur en zo ver van de bewoonde wereld dat warm water uit de douche en wifi op je kamer geen vanzelfsprekendheid is. En toch is elke lodge genieten: genieten van de kamer, van het eten en ook van de vriendelijkheid van de mensen. Hier blijven we twee nachten. En we realiseren ons maar weer eens dat we – zonder overdreven in de buidel te hebben getast – een luxe krijgen voorgezet die Kenia zelf niet of nauwelijks kent.
Een dag lang, wederom vanaf een uur of zes in de ochtend, zijn we in de Masai Mara. Dichter bij de natuur kun je als Nederlandse stedeling niet komen. Op de neushoorn na zien we hier de hele Big Five voorbij komen. De buffels en olifanten zijn nooit het probleem. Maar leeuwen zien we ook meermaals. En twee jachtluipaarden! We slaan die twee jagers een tijd lang gade. Ze liggen half verscholen in een bosje, terwijl achter heen een kudde gnoes langs trekt. De luipaarden zijn blijkbaar uitgegeten. Ze slaan hun potentiële prooi wel gade maar ze maken niet echt aanstalten in actie te komen.
Verder zien we onder meer manaken (apen), gieren, giraffen, gazellen, koedoes, struisvogels, zebra’s, knobbelzwijnen en nijlpaarden tot we bij de Mararivier aankomen. Dat blijkt een verzamelpunt voor alle safarigangers, wat wij Reizigers al gauw wat aan de drukke kant vinden. Dus zoekt de gids een kilometer of wat verderop een mooie boom op een overzichtelijke savanne op waar we in de schaduw een picknickmand krijgen aangereikt. We kunnen er alleen maar van genieten. En hoewel we nog uren terug moeten rijden naar de lodge, zijn we zo feitelijk wel aan het einde van onze gamedrive aangekomen: op 200 kilometer van het Victoriameer en 750 kilometer van Mombasa, waar we met het vliegtuig een week eerder waren geland. Het is mooi geweest, in alle opzichten. Hakuna matata…!
(Bezocht in juni 2019)
