De internationale klim- en klauterroute langs de kust

Een stukje kust waar je niet als eerste op het strand gaat liggen, dat is Cinque Terre. Het is een internationale (veel Noord-Amerikanen en Japanners) klauter- en wandelroute aan de Italiaanse Rivièra.

Het gaat langs de stijle kustlijn die via Monterosso al Mare (tenminste, voor ons het vertrekpunt) naar Riomaggiore loopt. Onderweg, in een goeie twintig kilometer maar waarvan ook een deel ‘verticaal’, doe je de andere drie dorpjes Vernazza, Corniglia en Manarola aan. Wat is de lol van Cinque Terre? Niet dat het er in de zomer behoorlijk druk is. Wel dat het ondanks het toerisme tamelijk ongerept is. De woeste natuur is er nog de woeste natuur, hoewel die hier en daar een handje wordt geholpen.

Omdat we geen haast hebben, lopen we de route in twee dagen. Je moet wel de tijd om te genieten overhouden. En als je, zoals wij Reizigers, van Monterosso vertrekt – bij de zee links af, of rechtsaf voor de trein – begin je met een paar pittige beklimminkjes en vraag je je af waarom je geen berggeit bent geworden… Maar het is vervolgens magnifiek om de kleurige, op een klip gelegen huizen van Vernazza als eerste bestemming te zien opdoemen.

Je stopt waar je wilt. Onder je door boemelt de trein heen en weer, dus je kunt zolang lopen als je zelf zin hebt en de trein pakken – ook vol wandeltoeristen – bij elk dorp. Zo legden wij in twee dagen het hele parcours af. Na Corniglia valt het stuk van Manarola naar Riomaggiore in het niet. Het bergpad maakt dan ineens plaats voor een keurig geplaveid of geasfalteerd pad. Dat is dus de Via dell’Amore, ‘jawel, het ‘liefdespad, alvorens Riomaggiore binnen te kuieren.

Bij ‘mama’ in het achterland

Nee, Cinque Terre doe je niet met de auto. Sterker nog, wij raden aan er een hotelletje te pakken. Prijzig! Hoe dichter je in de buurt komt, hoe hoger de prijzen. Wij kozen voor La Campana d’Oro (klik hier) dat zich in de loop der jaren van bed & breakfast (in onze tijd) tot hotel heeft opgewerkt. Het leek ons een vergissing, toen de navigatie ons de bergen instuurde naar het gehucht Corvara di Beverino, zeker toen de dorpsgek ons op het dorpsplein ontving. De locanda is karakteristiek: gewoon netjes. Maar waar wij Reizigers als een blok voor vielen, waren de diners. Het bleek Italiaans, zoals bij ‘die mama’ thuis. Geweldig. En de wijn deed er bepaald niet voor onder.

Dat er in het dorp verder niets te doen is, doet dat nog ter zake?. Overdag maakten we kilometers aan de kust (binnen het half uur reden we naar Monterosso), ’s avonds genoten we langdurig van het Italiaanse leven in een heuvellandschap. Wij verbleven er drie dagen en aten er tweemaal ’s avonds. En voor een prijs die je in Monterosso zeker een lekker bordje patat of pasta oplevert.

Voor wie in de buurt wat meer wil rondkijken, kan naar Portovenere rijden om nog meer te bezoeken. Of naar Levanto gaan voor toch een dagje strand. We deden allebei op één dag, wat misschien qua kilometers niet het slimst was…

(Bezocht in 2013)